استخوان ران از محکم ترین استخوان های بدن است و شکستگی آن نیاز به وارد شدن نیروی زیادی دارد و معمولا این نیروها در حین تصادفات وسایل نقلیه و سقوط از ارتفاع می تواند به بدن وارد شود. به همین خاطر بسیاری از این شکستگی ها ممکن است همراه با آسیب هایی به دیگر دستگاه های بدن همراه باشد.
فهرست مطالب
علائم
شکستگی استخوان ران ممکن است با علائمی همچون درد شدید در منطقه شکستگی، تشدید درد با فشار دادن به محل شکستگی یا حرکت دادن اندام تحتانی، ناتوانی در حرکت دادن اندام تحتانی، تغییر شکل اندام تحتانی به صورت کوتاه شدن و چرخش به بیرون، و تورم ران همراه است. پس از شکسته شدن استخوان، انقباض عضلات قوی اطراف شکستگی میتواند باعث جدا شدن لبههای شکستگی و کوتاه شدن اندام شکسته شود.
گاهی اوقات، لبههای تیز قطعات شکسته شده میتوانند رگهای خونی ران را پاره کرده و باعث خونریزی شدید در ناحیه شوند. این ممکن است منجر به از دست دادن مقادیر زیادی خون در داخل بافت عضلانی ران و تورم و کبودی شدید در منطقه شکستگی شود.
درمان شکستگی استخوان ران در بالغین
شکستگی استخوان ران در بالغین در غالب قریب به اتفاق موارد همراه با جابجا شدن قطعات شکسته شده است. مثل هر شکستگی دیگر، شکستگی تنه استخوان ران اگر همراه با جابجایی است باید جااندازی شود و سپس با وسیله ای بیحرکت شده تا جوش بخورد. نوع درمان به متغیر های بسیاری مثل سن بیمار، مقدار جابجایی و آسیب های همراه بستگی دارد.
درمان شکستگی استخوان ران ممکن است با استفاده از روش های غیر جراحی صورت گرفته و یا ممکن است نیاز به عمل جراحی وجود داشته باشد.
تشخیص قطعی این شکستگی با استفاده از رادیوگرافی ساده داده می شود. باید حتما دقت کرد که مفاصل زانو و ران در رادیوگرافی دیده شوند. در شکستگی های ران باید با دیدن مفصل ران حتما از عدم وجود در رفتگی مفصل ران مطمئن شد.
درمان بدون جراحی
درمان بدون جراحی شکستگی تنه استخوان ران بصورت کشش و سپس گچ گیری است. کشش قدیمی ترین روش درمان این شکستگی ها است. بزرگترین عیب این روش درمانی اینست که بیمار باید مدت طولانی در تخت بیمارستان بماند که موجب عوارض فراوانی از جمله زخم بستر، مشکلات تنفسی، مشکلات گردش خون، مشکلات روحی، هزینه زیاد تخت بیمارستانی و … می شود. امروزه بندرت از این روش درمانی استفاده می شود.
درمان با جراحی
امروزه تقریباً تمامی شکستگیهای استخوان ران در بزرگسالان با جراحی درمان میشوند. روش جراحی اینگونه است که ابتدا شکستگی را بسته جااندازی میکنند. این جااندازی در اطاق عمل انجام میشود و پزشک جراح مراحل جااندازی را با استفاده از رادیوگرافی بخصوصی که تصاویر آن مستقیماً بر روی مانیتور قابل دیدن است، کنترل میکند.
سپس، از طریق شکافهای کوچکی که در پوست ایجاد میشود، میله داخل استخوانی یا پلاک یا اکسترنال فیکساتور به استخوان متصل شده و آن را فیکس میکند. این روش به فیکساسیون داخلی یا خارجی معروف است. در صورتی که جااندازی بسته امکانپذیر نباشد، پزشک جراح از جااندازی باز استفاده کرده و سپس با روشهای ذکر شده شکستگی را فیکس و بیحرکت میکند. اصولاً هرگاه جااندازی بسته امکانپذیر باشد، جااندازی باز انجام نمیشود.
همانطور که ذکر شده از سه نوع ایمپلنت برای (تثبیت) درمان شکستگی استخوان ران بالغین استفاده می شود که عبارتند از نیل Nail یا میله داخل استخوانی Intramedullary nail، پلاک یا پلیت Plate و یا اکسترنال فیکساتور External fixator
بهترین وسیله تثبیت شکستگی ران استفاده از نیل یا میله داخل استخوانی است ولی در مواردی بنابه تشخیص پزشک معالج از دو وسیله دیگر استفاده میشود.
دو نکته مهم در درمان شکستگی استخوان ران
یکی اینکه در افراد جوان، عمل جراحی جااندازی شکستگی باید هر چه زودتر انجام شود بطوریکه هر ساعت تاخیر در انجام عمل جراحی احتمال بروز عوارضی مانند نکروز سر استخوان و یا جوش نخوردن را بیشتر میکند. این عمل جراحی باید در 12-6 ساعت اول بعد از شکستگی انجام شود.
شکستگی استخوان ران یکی از مشکلات شایع در افراد مسن است که ممکن است به دلیل هولت سن و یا بیماریهای دیگر مانند فشار خون، بیماری قلبی یا دیابت رخ دهد. اما بسیاری از این افراد به دلیل ریسک بالای جراحی، تردید در تصمیم گیری برای انجام این عمل دارند. در بسیاری از موارد، عدم جراحی میتواند باعث بروز عوارض جانبی مانند زخم بستر، عفونت ادراری و ریوی و لخته شدن خون در اندام تحتانی شود که میتواند باعث مرگ بیمار شود.
عدم جراحی شکستگی استخوان ران معمولاً باعث از دست دادن توانایی راه رفتن برای بیمار تا آخر عمر میشود. همچنین، افراد مسن با حتی چند روز استراحت در بستر و عدم راه رفتن ممکن است توانایی راه رفتن خود را برای همیشه از دست بدهند به دلیل ضعیف شدن سریع عضلات لگن.
بنابراین، بهترین راه حل برای این بیماران این است که به محض تشخیص شکستگی و در اولین فرصت، اقدامات طبی برای کنترل عوامل خطرساز مانند فشار خون یا دیابت انجام شود و بیمار در 48 تا 24 ساعت اول تحت عمل جراحی قرار گیرد. مگر اینکه وضعیت بیماری های داخلی بیمار به گونهای خطیر باشد که امید چندانی به زنده ماندن وی بعد از جراحی نباشد.
