بیماری پاژه یک بیماری استخوانی مزمن است که با پیشرفت تدریجی همراه است. این بیماری به عنوان یک فرایند تخریب و بازسازی استخوان بیش از حد طبیعی توصیف می‌شود. بیماری پاژه یک نوع سرطان نیست، بلکه موجب بزرگ شدن و تغییر شکل استخوان می‌شود. در این بیماری، افزایش فعالیت استخوان‌شکنی (استئوکلاستی) باعث می‌شود که سلول‌های استخوان‌شکن (استئوکلاست‌ها) بیشتر، بزرگ‌تر و فعال‌تر شوند و استخوان جدید با کیفیت پایین ساخته شود. این فرایند تخریب و بازسازی مکرر استخوان موجب ضعیف شدن استخوان و افزایش احتمال شکستگی آن می‌شود. بیماری پاژه معمولا در یک یا تعداد معدودی استخوان بدن ایجاد می‌شود، به‌طور معمول در استخوان‌های جمجمه، ستون فقرات، ساق پا، ران و لگن رخ می‌دهد. این اختلال در هر دو جنس دیده می‌شود، اما در مردان بالای چهل سال شایع‌تر است.
فهرست مطالب
علایم
اکثر بیماران پاژه استخوان بدون علامت هستند و در عکس رادیوگرافی معمولی یا به دلیل بالا بودن سطح آلکالین فسفاتاز سرمی تشخیص داده می‌شوند. ولی برخی موارد بیمار به طور مزمن دچار درد (به خصوص هنگام شب)، بزرگ شدن و تغییر شکل استخوان، احساس درد با لمس ناحیه درگیر و گرمی پوست روی استخوان مبتلا می‌شود.
علائم بیماری عبارتند از:
– درد استخوان
– آرتروز مفاصل
– بدشکلی استخوان
– اختلال حرکت عضو مبتلا
– انحراف ستون فقرات که اعصاب را تحت فشار قرار می‌دهد.
– بروز شکستگی با ضربه خفیف و التیام آهسته شکستگی با شکل غیرطبیعی
علل
اگرچه یک ویروس در بروز پاژه استخوان ممکن است دخیل باشد، ولی علت دقیق آن هنوز ناشناخته است.گاهی سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری پاژه استخوان وجود دارد.
روند بیماری پاژه استخوان
بیماری پاژه استخوان در حال حاضر غیر قابل درمان است، اما علایم آن قابل کنترل هستند. این بیماری دارای یک سیر فروکش کننده و شعله‌وری مکرر است که به طور پیشرونده تشدید می‌یابد. گاهی مفاصل مجاور ناحیه درگیر نیز مبتلا می‌شوند. بیماری پاژه استخوان طول عمر را کاهش می‌دهد، اما اکثر بیماران حداقل 10 تا 15 سال پس از بروز بیماری زنده می‌مانند. تحقیقات علمی درباره علل و درمان این اختلال ادامه دارد و امید وجود دارد که درمان‌هایی موثر و نهایتا درمان کننده ارایه گردد.
عوارض
– فشار خون بالا
– سنگ کلیه
– نقرس
– سرطان استخوان
– اختلال بینایی یا شنوایی در اثر فشار آوردن ناحیه درگیر جمجمه بر مغز
– نارسایی احتقانی قلب در اثر افزایش فشار بر قلب، ناشی از افزایش قابل ملاحظه جریان خون در استخوان‌های مبتلا
– بیماری پاژه استخوان ممکن است با پرکاری غده پاراتیرویید یا گسترش سرطان پروستات، پستان یا مغز استخوان اشتباه شود.
تشخیص
بررسی‌های تشخیصی ممکن است شامل رادیوگرافی استخوان مبتلا، آزمایش خون و ادرار برای تعیین سطح فسفاتاز قلیایی سرم و کلسیم ادرار و احتمالا سی‌تی اسکن یا ام‌آرآی، و آزمون‌های شنوایی و بینایی در صورت درگیری استخوان جمجمه باشد.
پس از تشخیص بیماری پاژه استخوان، اسکن استخوان بهترین روش تعیین محل و وسعت ضایعه می‌باشد.
درمان
درمان پاژه استخوان شامل درمان‌های غیر دارویی مانند فیزیوتراپی و درمان‌های دارویی از جمله بیس فسفونات‌ها، کلسیتونین و مسکن‌ها است.
برای تسکین درد، توصیه می‌شود ناحیه مبتلا به بیماری پاژه استخوان را با کمپرس گرم گرم کردن یا قرار دادن در آب گرم یا استفاده از لامپ‌های گرمایی گرم کرد. همچنین، اگر تشک خواب شما سفت نیست، می‌توانید یک تخته با ضخامت دو سانتی‌متر زیر تشک خود قرار دهید. همچنین، طراحی شرایط منزل را طوری کنید که از پیشامد حوادث ناخواسته جلوگیری شود، مانند از انداختن قالیچه خودداری کرده و از سطوح لغزنده دوری کنید. در نزدیک وان حمام، نرده‌هایی نصب کنید تا با گرفتن دست به آنها در حین حمام کردن از لیزخوردن جلوگیری شود.
در برخی موارد، جراحی ممکن است برای اصلاح بدشکلی استخوان یا درمان آرتریت ثانویه لازم باشد. همچنین، در صورت بروز کاهش شنوایی، ممکن است از سمعک استفاده شود.
