بیماری پارکینسون (PD) دومین عامل بیماری شایع در بین ناهنجاری‌های مغزی پس از بیماری آلزایمر است. این بیماری در مردان بیشتر از زنان مشاهده می‌شود. افراد در همه گروه‌های نژادی می‌توانند به این بیماری مبتلا شوند، اما این مشکل کمتر در بین افراد ساکن در مناطق آمریکا و آفریقا و آسیا مشاهده می‌شود. در اکثر مواقع، علائم پارکینسون در بین افرادی مشاهده می‌شود که در حدود سن 60 سال هستند. علائم این بیماری شامل سفتی (خشک شدن)، لرزش (تکان)، کندی حرکت، و مشکلات در حفظ تعادل است. به خاطر این علائم، افراد مبتلا به پارکینسون با ریسک و خطر افتادن و شکستن استخوان‌ها مواجه می‌شوند. روش های درمان شامل دارو درمانی و فیزیوتراپی پارکینسون می باشد و در برخی موارد ممکن است از عمل جراحی برای بیمار استفاده شود.
– درمان دارویی پارکینسون طبق نظر متخصص مغز و اعصاب صورت می گیرد
– درمان جراحی که دربرگیرنده تخریب مناطق مختلفی درتالاموس جهت ازبین بردن انواع لرزش و اختلالات حرکتی است که البته پس از عرضه درمان های دارویی پارکینسون کاهش یافته است.
همچنین ازطریق تحریک مزمن با فرکانس بالای هسته های قدامی-وسطی تالامیک,گلوبوس پالیدوس داخلی و هسته ساب تالامیک مشخص شده است که برای لرزش (ترمور),دیس کینزی و دیستونی بی خطرتر و موثرتر از تخریب بافتی است.تکنیک های پیوند مغز با تاثیر بر سیستم دوپامینرژیک استریاتال تکامل یافتند.در ابتدا اتوگرفت های مدولاری آدرنال انجام می شد ولی اخیرا بافت جسم سیاه جنین انسان,نتایج امیدوارکننده ای را فراهم ساخته است که نیاز به بررسی های بیشتری دارند.
– درمان پارکینسون با فیزیوتراپی
تکنیک های فیزیوتراپی بر روی عوارض عضلانی – اسکلتی متمرکز شدند و سعی در افزایش دامنه حرکتی مفاصل,کاهش رژیدیتی,بهبود هماهنگی,افزایش انعطاف پذیری و حفظ توانایی های عملی دارند.
دو دلیل واضح برای ارجاع زودرس افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به فیزیوتراپی عبارتنداز:
1- نیاز بیماران به آگاهی در جهت حفظ انعطاف پذیری عضلانی-اسکلتی
۲- آگاهی به بیماران جهت حفظ یک شیوه زندگی فعال و کاستن میزان تخریب و زوال ذهنی که می تواند منجر به کاهش فعالیت فیزیکی و ذهنی گردد.
به طور کلی اهداف درمانی فیزیوتراپی شامل موارد ذیل می باشد:
جلوگیری کردن از کوتاهی ها و تصحیح پوسچر غلط در بیماران پارکینسون
افزایش دامنه حرکتی عملکردی بیماران در تمام مفاصل
جلوگیری یا به حداقل رساندن آتروفی عضلانی بیماران ناشی از عدم استفاده(disuse Atrophy) و ضعف عضلانی ( Muscle Weakness)
افزایش آگاهی های پوسچرال و واکنش های تعادلی همراه با اطمینان دادن به بیمار
بهبود وضعیت راه رفتن (gait) ازطریق کلامی و افزایش توجه بیمار مبتلا به پارکینسون
حفظ یا بهبود میزان استقامت فرد(Endurance) وهمچنین آموزش روشهای حفظ انرژی به خانواده بیمار
آموزش استراتژی های شناختی و ادراکی به بیماران
کمک کردن به تطابق روانی بیماران پارکینسون در ناتوانی مزمن و اصلاح شیوه زندگی
بهبود سیستم تنفسی ازطریق افزایش ظرفیت حیاتی و افزایش expansion قفسه سینه.افزایش کارایی سیستم تنفسی هم باعث کاهش میزان خستگی بیماران می شود و به بهبود گفتار بیماران پارکینسون کمک می کند.
