سن بروز دررفتگی شانه مهمترین فاکتور بیان کننده بروز مجدد این عارضه است. افراد جوان بیشتر مستعد بروز مجدد این آسیب می باشند. اگر در دوران نوجوانی دررفتگی رخ دهد احتمال بروز مجدد تا 90% می رسد در افراد بالای 40 سال ریسک بروز مجدد 15-10% می باشد.اغلب بروزهای مجدد دررفتگی شانه در عرض 2 سال اول بعد از آسیب اولیه رخ می دهد.
درمان دررفتگی شانه در فاز حاد
بعد از جا انداختن و درمان دررفتگی شانه باید دست به مدت 3-1 هفته توسط بانداژ بی حرکت باشد.
در این مدت فرد باید تمرین های دامنه حرکتی را برای مفاصل آرنج – مچ دست و دست انجام دهد.درمان جراحی معمولاً برای ورزشکارانی که نیاز زیاد به استفاده از اندام فوقانی در ورزش خاص خود دارند توصیه می گردد و در افراد معمولی درمان جراحی نیازی نیست.
دوران بهبودی
در درمان دررفتگی شانه ،بعد از دوره بی حرکت سازی حرکات غیر فعال شانه شروع می گردد ( حرکات توسط فرد دیگر )
در افراد پیر بعد از 1 هفته بی حرکتی باید حرکات غیر فعال شروع شوند زیرا افراد مسن مستعد خشکی مفصل هستند. هدف از این حرکات دستیابی به چرخش به خارج 30 درجه و جلو آوردن دست به میزان 90 درجه در سه هفته اول و دستیابی به 40 درجه چرخش به خارج و بالا آوردن دست تا 240 درجه در سه هفتم دوم است.
درمان جراحی در مورد ورزشکارانی که در این فاز ناپایداری علامتدار مفصلی را نشان می دهند انجام می گیرد.
بعد از درمان دررفتگی شانه،نوبت به مرحله بعد از مراقبت بعد از درمان میرسد که در این مرحله تقویت عضلات گرداننده شانه با اعمال وزن و حرکات فیزیوتراپیک صورت می گیرد. شنا کردن یک ورزش عالی برای این منظور می باشد.
نباید تا زمان رفع کامل علائم دررفتگی شانه و محدودیتهای حرکتی مفصل شانه بعد از دررفتگی به رقابت بازگشت که این امر معمولاً دو الی سه ماه زمان نیاز دارد.
عوارض
• آسیب عروقی _ عصبی در ناحیه بازو و بدنبال
• آسیب عضلانی همراه عضلات ناحیه بازو
• عوارض ناشی از شکستگی در همراهی شکستگی و دررفتگی شانه
•استعداد به دررفتگی های مکرر شانه: به خصوص در افراد زیر 18 سال چنانچه یک بار دررفتگی قدامی شانه رخ دهد بسیار مستعد به بروز مجدد آن هستند و چنانچه این امر سه الی چهار بار تکرار گردد نیاز به درمان جراحی دررفتگی شانه برای پایدار کردن مفصل شانه داریم.
