پشت ساق دو عضله مهم با نام های گاستروکنمیوس و سولئوس دارد. این عضلات معمولا بدنبال ضربه مستقیم و یا کشیدگی شدید و در محلی کمی بالاتر از تاندون آشیل پاره میشوند. درمان بیماران مبتلا به پارگی عضلات پشت ساق پا معمولا بصورت غیر جراحی است.
درمان پارگی عضلات پشت ساق پا
بلافاصله پس از وقوع این آسیب، عضلات پشت ساق را می‌توان با قرار دادن یک کیسه حاوی خرده‌های یخ سرد کرد. برای درمان پارگی عضلات پشت ساق، می‌توان به مدت 10-15 دقیقه سرمای موضعی را هر ساعت تکرار کرد.
استراحت کردن و کاهش فعالیت و کمتر راه رفتن برای چند روز می‌تواند در درمان این آسیب بسیار موثر باشد.
بستن کف پا و ساق با باند کشی و اعمال فشار ملایم می‌تواند به منظور درمان و کاهش تورم مفید باشد.
برای درمان پارگی عضلات پشت ساق، می‌توانید پا را دراز کشیده و ساق را بالاتر از سطح قلب نگه دارید.
استفاده از دو عصای زیر بغل به مدت 1-2 هفته می‌تواند در درمان درد موثر باشد.
برای درمان پارگی عضلات پشت ساق، بی‌حرکت کردن مچ پا برای چند روز با استفاده از آتل یا اسپلینت مفید است.
بعد از یک یا دو هفته، درد بیمار به تدریج کاهش می‌یابد. در این حالت، بیمار می‌تواند با استفاده از دو عصای زیر بغل، کف پای آسیب دیده را به تدریج بر روی زمین قرار دهد. سپس می‌تواند زیر نظر فیزیوتراپیست، نرمش‌های کششی برای درمان پارگی عضلات پشت ساق را آغاز کند. این نرمش‌ها قابلیت افزایش انعطافی عضلات و تاندون پشت ساق را دارند و در طی چند هفته بعد، نرمش‌های تقویتی عضلات ساق نیز به نرمش‌های کششی اضافه می‌شود.
بیماران مبتلا به پارگی عضلات پشت ساق معمولاً می‌توانند پس از 6-8 هفته به‌طور مستقل و بدون کمک عصا راه بروند. با این حال، برای به دست آوردن توانایی کامل در حرکت و ورزش، نیاز به تمرین و نرمش‌های مداوم در طول ماه‌ها است.
بعد از پارگی عضلات پشت ساق، بافت فیبروسفتی در محل پارگی ایجاد می‌شود که ممکن است با لمس پشت ساق قابل لمس باشد. این بافت ممکن است منجر به درد مزمن در محل شود که ممکن است ماه‌ها طول بکشد. این بافت فیبروسفت قابلیت انعطافی خوبی ندارد و ممکن است باعث افزایش احتمال پارگی عضلات پشت ساق در آینده شود و از آثار ضربه‌ها باقی بماند.
