1)تمرین درمانی که اهداف آن عبارتند از تسریع و جلو انداختن فعالیت در هر قسمت و در هر موقع که امکانپذیر است تا بدین وسیله اثرات بیحرکتی به حداقل برسد. عدم کارایی عضله یا گروههای عضلانی را تصحیح کرده و دامنه حرکتی طبیعی یک مفصل یا عضله را بدست آورد. همچنین تشویق بیمار برای استفاده از توانایی هایی که دارد و توانایی هایی که با فیزیوتراپی بدست میآورد.
2) مکانوتراپی یا استفاده از وسایل مکانیکی به منظور کاهش ناتواناییها، تقویت عضلات و درمان بیماریها.
فیزیوتراپی کانال نخاعی:
از علل دیگری که می توانند باعث تشدید تنگی کانال نخاعی شوند می توان به موارد زیر اشاره کرد: رسوب کلسیم بر روی تاندون ها و لیگامنت های مختلف بوده که باعث ضخیم و سفت شدن آن ها می شود ، تشکیل اوستئوفیت(زایده استخوانی) ، رشد استخوان گونه ی لبه های مهره ها و مفاصل بین مهره ای ، فتق دیسک های بین مهره ای که حتی با مقادیر کم نیز باعث ایجاد علائم قابل توجهی در بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی می شوند ، لغزش مهره ها روی یکدیگر( اسپوندیلولیستزیس) ، تروما مثلا بر اثر ضربه های مکرر و متوالی یا تصادفات.
مشکلات بسیار متفاوتی می توانند میزان فضای درون مجرای نخاعی را کاهش دهند. از جمله رایج ترین مشکلات می توان به مشکلات وابسته به دژنراسیون و افزایش سن اشاره نمود. سایر علل شامل نقص های مادرزادی و تومورهای سرطانی یا بد خیم هستند.
امروزه یکی از راه های درمانی غیر جراحی تنگی کانال نخاعی استفاده از علم فیزیوتراپی است. فیزیوتراپی با استفاده از پزشک فیزیوتراپ و وسایل به کمک این بیماران آمده است.تنگی کانال نخاعی می تواند نسبی و یا کامل باشد. گرچه مواردی از تنگی کانال نخاعی از آغاز تولد وجود دارند ، اما اغلب مبتلایان در سنین بالای پنجاه سال هستند و بر اثر تغییرات دژنراتیو و تحلیل رفتگی ستون فقرات به این بیماری مبتلا شده اند. بسیاری از این افراد بدون علامت هستند تا اینکه علت های دیگر باعث فشار بیشتر بر نخاع شده و تنگی را تشدید می کنند.
