درمان درد با جریان الکتریکی

استفاده از جریان الکتریکی برای درمان درد، از سال ۱۹۳۱ مورد استفاده قرار گرفت، زمانی که کریشنر از آن برای درمان نورآلرژی تری ژمینال استفاده کرد. در سال ۱۹۶۵، مولان برای انجام کوردوتومی جانبی از طریق پوست برای درمان درد بدخیم یک طرفه، از جریان مستقیم الکتریکی استفاده کرد. سپس در همان سال، روسوموف با تعدیل این روش، از امواج رادیویی (رادیو فرکانس) برای این درمان استفاده کرد و مشخص شد که امواج رادیویی باعث ایجاد ضایعات قابل پیش بینی تر و با محدوده مشخص تری می‌شوند.

چندین سال بعد، سوئیت و وپسیک، روش خود را برای تخریب گانگلیون گاسرین با امواج رادیویی جهت درمان نورآلژی تری ژمینال توضیح دادند. شیلی در سال ۱۹۷۵، استفاده از امواج رادیویی را برای تخریب شاخه داخلی برای درمان مفصل فاست کمری در برخی از بیماران گزارش داد. ابداع یک الکترود کم قطر (شماره ۲۲) دارای پایش دما توسط اسلاتر و مهتا در سال ۱۹۸۱ سبب افزایش ایمنی روش‌های امواج رادیویی گردید. از آن زمان، بسیاری از پزشکان درد، استفاده از امواج رادیویی را شروع نمودند. همچنین بهبود کیفیت تصاویر فلوروسکوپی نیز در استفاده گسترده امواج رادیویی دخیل بوده است. اسلاتر و همکارانش، یک نوع اصلاح شده از امواج رادیویی معمولی را ابداع کردند که همان میزان انرژی امواج رادیویی معمولی را استفاده می‌کند، اما وقفه‌های موجود در آن امکان پخش حرارت ایجاد شده را توسط جریان خون یا انتقال حرارتی فراهم می‌سازد.

این روش درمان درد بنام امواج رادیویی پالسی نامیده شده و ادعا می شود که خاصیت تخریب کنندگی ندارد. تاکنون گزارشی مبنی بر بروز ضایعه حسی یا حرکتی با این روش گزارش نشده است.

جریان امواج رادیویی

تولید و استفاده از جریان امواج رادیویی برای ایجاد گرما در بافت برای درمان درد است. جریان امواج رادیویی از یک ژنراتور و مولد امواج رادیویی تولید می‌شود و از طریق یک الکترود به بافت انتقال می‌یابد. این الکترود دارای یک نوک غیرعایق است که به عنوان قسمت فعال الکترود عمل می‌کند. جریان امواج رادیویی از نوک الکترود به سمت صفحه اتصال به زمین که روی بازو یا پای بیمار قرار دارد هدایت می‌شود و سپس به سمت مولد امواج رادیویی باز می‌گردد. این جریان امواج رادیویی باعث ایجاد یک میدان الکتریکی در بافت می‌شود که نیروی الکتریکی را بر روی یون‌های الکترولیت‌های بافتی اعمال می‌کند و باعث نوسان آنها با سرعت بسیار زیاد می‌شود، که در نتیجه باعث ایجاد گرما می‌شود.

اندازه ضایعه

اندازه ضایعات تولید شده نه تنها به قطر الکترود و طول نوک عایق آن بستگی دارد، بلکه وابسته به دمای نوک آن نیز می‌باشد. ضایعه ناشی از امواج رادیویی فراتر از نوک الکترود نمی‌رود، اما به صورت شعاعی در اطراف نوک فعال الکترود بوده و به شکل بیضوی می‌باشد. بر اساس این مشاهدات، پیشنهاد می‌شود که بهترین محل قراردادن نوک الکترود برای درمان درد، موازی با عضو هدف باشد. همچنین، اندازه ضایعه پس از حدود 20 تا 40 ثانیه به دمای تعادل رسیده، افزایش بیشتری نخواهد داشت. با این حال، تأثیر متغیرهایی مانند جریان خون و انتقال حرارتی بافت بر اندازه ضایعه و درمان درد ممکن است موثر باشد، اما تأثیر آن قابل پیش‌بینی نیست.