توانبخشی و دارو درمانی بیماری پارکینسون

درمان و توانبخشی پارکینسون

بیماری پارکینسون بیماری نسبتا شایعی است که عامل ناتوانی حرکتی در سالمندان می باشد.  این بیماری با لرزش، کندی حرکات  دیده می شود. درمان این بیماری درمان چند تخصصی می باشد که نیازمند همکاری متخصصین نورولوژی که در زمینه بیماریهای حرکتی مهارت دارند و متخصصین طب فیزیکی و توانبخشی و تیم توانبخشی  است.

دارو درمانی در پارکینسون

داروهای متعددی برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری، بتر شدن علایم حرکتی، و کم کردن علایم غیر حرکتی بیمار وجود دارد.

ویتامین ای: استفاده از ویتامین ای برای پیشگیری و کاهش سرعت بیماری نتیجه نداشته است.

کو آنزیم کیو 10: استفاده از coenzyme QlO همراه با کاهش تاخیر در زمان نیاز به داروی لوودوپا بوده است. اما تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است.

تحقیقات بر روی پرامیپکسول و روپینیرول نتایج مثبتی به همراه داشته است.

اساس درمان پارکینسون داروی لوودوپا است که بیشتر همراه با داروی دیگری بنام کربی دوپا بکار می رود. این ترکیب باعث کاهش عوارض لوودوپا مثل تهوع وکاهش میزان این دارو در بافتهای محیطی می شود. همچنین میزان دارو را در مغز بیشتر می کند. اما مصرف طولانی مدت لوودوپا همراه با دو مشکل است. تغییرات در وضعیت حرکتی بیمار و حرکات غیر طبیعی یا دیس کینزی.

سرانجام بیماری پارکینسون

پیشرفت بیماری در بیمارات پارکینسونی که لرزش بارز تر است کمتر از بیمارانی است که دچار کاهش سرعت حرکت و اختلال در پایداری وضعیت می باشند.

عواملی که نشانه پروگنوز بهتر می باشند شامل لرزش زودرس، سفتی عضلانی و وجود سابقه فامیلی پارکینسون است. عواملی که نشانه پروگنوز بدتر می باشند شامل کندی حرکات، اختلال در پایداری، اختلال در راه رفتن، وجود اختلال شناختی و شروع بیماری در سنین بالا است.

با درمانهای موجود انتظار زنده بودن در این بیماران افزایش یافته است. مهمترین عامل خطری که با مرگ بیماران ارتباط دارد وجود اختلال بلع در بیمار است.