بایگانی برچسب برای: علل کمردرد و تنگی کانال نخاعی

یکی از علل شایع کمردرد تنگی کانال نخاعی است. میدانیم که نخاع در درون کانال استخوانی قرار دارد که از پشت سر هم قرار گرفتن مهره ها تشکیل شده است. اگر به دلایلی این کانال تنگ شود فضای مورد نیاز نخاع کم شده و به آن فشار وارد میشود. این فشار همچنین به اعصابی که از نخاع خارج شده و به اندام تحتانی میرود وارد گشته که موجب بروز علائم بیماری میشود.

شروع این بیماری با پیر شدن دیسک بین مهره ای است. با افزایش سن، دیسک بین مهره ای محتوای آب خود را از دست داده و چروکیده و کوچک میشود. کاهش ارتفاع دیسک موجب میشود مهره ها به یکدیگر نزدیک تر شوند و این نزدیک شدن مهره ها دو مشکل را ایجاد میکند.

یکی اینکه سوراخ یا دهانه ای که بین دو مهره مجاور هم و در دو طرف آنها قرار دارد تنگ میشود. این دهانه ها محل خروج ریشه های عصبی از نخاع هستند. پس به این اعصاب فشار وارد میشود. مشکل دیگر اینست که با نزدیکتر شدن مهره ها به هم فشار بیشتری به مفاصل بین مهره ها وارد میشود که آنهم به نوبه خود موجب آرتروز و سائیدگی مفصل میشود.

علائم تنگی کانال نخاعی

درد سوزاننده در باسن و اندام های تحتانی. این احساس درد و سوزش بر اثر همان فشاری است که روی ریشه های عصبی وارد میشود. وقتی اعصابی که در حال خروج از نخاع و رفتن به اندام تحتانی هستند فشرده میشوند درد در محلی احساس میشود که آن اعصاب باید در نهایت به آنجا بروند. بطور مثال اگر عصبی که باید به پشت ساق رفته و حس آنجا را تامین کند تحت فشار قرار گیرد درد در پشت ساق احساس میشود.

احساس گزگز و سوزن سوزن شدن در باسن و ساق پا. این مشکل هم بر اثر فشار به اعصاب ایجاد میشود

ضعیف شدن عضلات ساق. وقتی فشار به عصب بیشتر میشود کارکرد حرکتی عصب هم مختل میشود. عضلاتی که آن عصب به آنها میرسد ضعیف میشوند و فرد احساس ضعف و سنگینی در هر دو اندام تحتانی میکند. ممکن است بیمار کلاً توانایی بالا آوردن مچ پایش را از دست بدهد و موقع راه رفتن پایش را روی زمین بکشد.

درمان تنگی کانال نخاعی

اغلب مبتلایان به تنگی های نسبی کانال نخاعی ،خصوصا در صورتیکه زود تشخیص داده شوند ، بوسیله روش های غیر جراحی قابل درمانند اما در موادی که علائم پیشرفته ای وجود داشته باشند ،امکان نیاز به جراحی بیشتر خواهد بود.

برای دارودرمانی ، می توان ازداروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی مثل بروفن ، ناپرکسن ، سلبرکس ،ایندومتاسین و نیز مسکن های موضعی استفاده کرد . شل کننده های عضلانی مثل متوکاربامول نیز مجازند اما مگر در موارد خاص و بصورت محدود ،مصرف کورتون ها را پیشنهاد نمی کنیم .

تزریقات موضعی کورتون ، که توسط برخی افراد پیشنهاد می شود ،فقط در موارد خاصی مؤثر بوده و برای تمام بیماران پیشنهاد نمی شود .

بخاطر داشته باشید که برطرف شدن درد ، به هرقیمت ، هدف اصلی درمان در این بیماران نیست . در فیزیولوژی بدن ، درد یک مکانیسم هشدار دهنده ی

مهم است و بمعنی وجود یک مشکل زمینه ای می باشد ، بهمبن دلیل برطرف کردن ، بدون حل مشکل اصلی میتواند در درازمدت فاجعه آمیز باشد ، چرا که

موجب پیشرفت بدون سر و صدای بیماری زمینه ای خواهد شد .