تنگی كانال نخاعی در حقیقت اصطلاحیست كه برای بیان باریك شدن بخش تحتانی مسیر عبور نخاع ( كانال نخاعی ) در ستون فقرات بكار میرود . این تنگی میتواند نسبی و یا كامل باشد . گر چه مواردی از تنگی كانال نخاعی از بدو تولد وجود دارند ، اما اغلب مبتلایان در سنین بالای پنجاه سال هستند و بر اثر تغییرات دژنراتیو و پیر شدن ستون فقرات به این بیماری مبتلا شده اند.
فهرست مطالب
علائم و نشانه های تنگی كانال نخاعی
كمردرد در زمان نشستن و یا خم شدن رو به جلو ، درد ، ضعف عضلانی ، كرختی یك یا هر دو پا ، باسن و یا ساق پاها ،احساس سوزش ، سوزن سوزن شدن و حتی خارش آنهاها ( مثلا پا ) ، درد و گرفتگی های عضلانی ، خستگی زود رس و احساس ضعف و لنگش پاها رفتن ( لنگش عصبی ) كه وجه تفاوت آن از لنگش های عروقی ( ناشی از نارسائی عروق خونی ) اینست كه در موارد عروقی ایستادن و توقف كردن برای برطرف شدن علائم كافیست اما در موارد نخاعی فرد حتما باید خود را به جلو خم كند و یا به حالت چمباطمه بنشیند تا احساس بهبودی كند .
علل تنگی کانال نخاعی
– پیر شدن ستون فقرات بر اثر افزایش سن
– کلسیفیکاسیون یا رسوب کلسیم بر روی تاندون ها و لیگمان های مختلف: رسوب کلسیم باعث ضخیم و سفت شدن تاندون ها و لیگمان ها می شود.
– تشکیل اوستئوفیت (زایده استخوانی با بیرون‌زدگی رویشی استخوان)
– رشد استخوان‌گونه لبه های مهره ها و مفاصل بین مهره ای
– فتق دیسک های بین مهره ای
– لغزش مهره ها روی یکدیگر
– تروما، مثلا بر اثر ضربه های مکرر و متوالی یا تصادفات
– عفونتها
– بیماری استئوآرتریت
– ناهنجاری‌های مادرزادی
– اختلال در وضعیت مفاصل بین مهره‌ای پشتی
تشخيص تنگی کانال نخاعی
تاريخچه باليني ، معاينه دقيق ،راديوگرافي ساده ، سي تي اسكن و خصوصا ام.آر.آي براي تشخيص قطعي بسيار مفيد و ارزشمندند.
درمان تنگی کانال نخاعی
اغلب مبتلايان به تنگي هاي نسبي كانال نخاعي ، خصوصا در صورتيكه زود تشخيص داده شوند ، بوسيله روش هاي غير جراحي قابل درمانند اما در موادي كه علائم پيشرفته اي وجود داشته باشند ، امكان نياز به جراحي بيشتر خواهد بود.
براي دارودرماني ، مي توان از داروهاي ضدالتهابي غير استروئيدي مثل بروفن ، ناپركسن ، سلبركس ، ايندومتاسين و نيز مسكن هاي موضعي استفاده كرد . شل كننده هاي عضلاني مثل متوكاربامول نيز مجازند اما مگر در موارد خاص و بصورت محدود ، مصرف كورتون ها را پيشنهاد نمي كنيم .
