یک بیماری استخوانی با پیشرفت تدریجی می باشد که مشخصه آن عبارتست از تخریب و بازسازی استخوان بیش از حد طبیعی.بیماری پاژه استخوان یک نوع سرطان نیست، بلکه یک بیماری مزمن است که موجب بزرگ شدن و تغییر شکل استخوان می شود.مشکل اصلی در بیماری پاژه، افزایش فعالیت استخوان‌شکنی (استئوکلاستی) استخوان است.
در این بیماری سلول های استخوان‌شکن (استئوکلاست‌ها) بیشتر، بزرگ تر و فعال تر می شوند و استخوان جدید با کیفیت پایین ساخته می‌شود.تخریب و بازسازی مکرر استخوان در این بیماری موجب ضعیف شدن استخوان و افزایش احتمال شکستگی آن می گردد.بیماری پاژه معمولا در یک یا تعداد معدودی استخوان بدن ایجاد می شود.این بیماری معمولا استخوان جمجمه، ستون فقرات، ساق پا، ران و لگن را مبتلا می‌سازد.این اختلال در هر دو جنس دیده می‌شود، ولی در مردان بالای چهل سال شایع‌تر است.
فهرست مطالب
علایم
اکثر بیماران پاژه استخوان بدون علامت هستند و در عکس رادیوگرافی معمولی یا به دلیل بالا بودن سطح آلکالین فسفاتاز سرمی تشخیص داده می‌شوند. ولی برخی موارد بیمار به طور مزمن دچار درد (به خصوص هنگام شب)، بزرگ شدن و تغییر شکل استخوان، احساس درد با لمس ناحیه درگیر و گرمی پوست روی استخوان مبتلا می‌شود.
علائم بیماری عبارتند از:
– درد استخوان
– آرتروز مفاصل
– بدشکلی استخوان
– اختلال حرکت عضو مبتلا
– انحراف ستون فقرات که اعصاب را تحت فشار قرار می‌دهد.
– بروز شکستگی با ضربه خفیف و التیام آهسته شکستگی با شکل غیرطبیعی
علل
اگرچه یک ویروس در بروز پاژه استخوان ممکن است دخیل باشد، ولی علت دقیق آن هنوز ناشناخته است.گاهی سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری پاژه استخوان وجود دارد.
روند بیماری پاژه استخوان
بیماری پاژه استخوان در حال حاضر غیر قابل درمان است، ولی علایم آن قابل کنترل است.
این بیماری دارای یک سیر فروکش کنندگی و شعله‌وری مکرر است که به طور پیشرونده تشدید می‌یابد.
گاهی مفاصل مجاور ناحیه درگیر نیز مبتلا می‌شوند.
بیماری پاژه استخوان طول عمر را کاهش می‌دهد، ولی اکثر بیماران حداقل 10 تا 15 سال پس از بروز بیماری زنده می‌مانند.
تحقیقات علمی درباره علل و درمان این اختلال ادامه دارد و این امید وجود دارد که درمان‌هایی موثر و نهایتا درمان کننده ارایه گردد.
عوارض
– فشار خون بالا
– سنگ کلیه
– نقرس
– سرطان استخوان
– اختلال بینایی یا شنوایی در اثر فشار آوردن ناحیه درگیر جمجمه بر مغز
– نارسایی احتقانی قلب در اثر افزایش فشار بر قلب، ناشی از افزایش قابل ملاحظه جریان خون در استخوان‌های مبتلا
– بیماری پاژه استخوان ممکن است با پرکاری غده پاراتیرویید یا گسترش سرطان پروستات، پستان یا مغز استخوان اشتباه شود.
تشخیص
بررسی‌های تشخیصی ممکن است شامل رادیوگرافی استخوان مبتلا، آزمایش خون و ادرار برای تعیین سطح فسفاتاز قلیایی سرم و کلسیم ادرار و احتمالا سی‌تی اسکن یا ام‌آرآی، و آزمون‌های شنوایی و بینایی در صورت درگیری استخوان جمجمه باشد.
پس از تشخیص بیماری پاژه استخوان، اسکن استخوان بهترین روش تعیین محل و وسعت ضایعه می‌باشد.
درمان
درمان شامل درمان غیر دارویی (فیزیوتراپی) و درمان دارویی (بیس فسفونات ها و کلسیتونین و مسکن ها) است.
– گرم کردن ناحیه مبتلا به بیماری پاژه استخوان با کمپرس گرم، یا گذاشتن در آب گرم یا استفاده از لامپ‌های گرمایی برای تخفیف درد توصیه می‌شود.
– اگر تشک خواب شما سفت نیست، یک تخته با ضخامت دو سانتی‌متر زیر تشک خود قرار دهید.
– شرایط منزل را طوری طراحی کنید که تا حد امکان از پیشامد حوادث ناخواسته جلوگیری شود، مثلا از انداختن قالیچه خودداری کرده و از سطوح لغزنده دوری کنید. در نزدیک وان حمام، نرده‌هایی نصب کنید تا با گرفتن دست به آنها در حین حمام کردن از لیزخوردن جلوگیری شود.
– جراحی استخوان گاهی برای اصلاح بدشکلی استخوان یا درمان آرتریت ثانویه لازم می‌شود.
– در صورت بروز کاهش شنوایی ممکن است از سمعک استفاده شود.
